Βάδιζε αμέριμνος, ίσια καταπάνω στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Δεν είχε μάτια παρά μόνο για το βελουδένιο πορφυρό. Τα χέρια του κρέμονταν τεμπέλικα σαν τσαμπιά ροζακί σε αμπέλι ξερικό, καταμεσής του Αιγαίου. Δεν σκεφτόταν τίποτα. Ένα άδειο λαγήνι μαυροδάφνη ήταν το … Διαβάστε περισσότερα
Ξεκίνησε νύχτα. Το σκοτάδι φορούσε τούλι χαλκοπράσινο, κεντημένο με γρανιτένια, ατίθασα άστρα. Όλα ψιθύριζαν ακατάληπτες προσευχές. Ήθελε τόσο να τις αποκρυπτογραφήσει. Έστηνε δόκανα στις λέξεις. Με μια παιδιάστικη επιμονή τις παραφύλαγε. Μα εκείνη την ύστατη στιγμή της περιούσιας άρθρωσης γίνονταν … Διαβάστε περισσότερα
Κωνσταντινούπολη, 1190 περίπου χρόνια πριν. Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος έπρεπε ν’ αποφασίσει για το μέλλον του, αλλά και για το μέλλον της αυτοκρατορίας. Χρειαζόταν μία σύζυγο, είχε χρέος ν’ αφήσει πίσω του ένα διάδοχο. Η συνετή βασίλισσα και μητριά του Ευφροσύνη … Διαβάστε περισσότερα
Τώρα μ’ ακούς;
Αιώνες σου ψιθύριζα παραλογές
μήπως σταθείς για μια στιγμή να μ’ αντικρίσεις,
να μοιραστείς το αρυτίδωτο φιλί μου.
Μα εσύ είχες σε βάθος άπατο ποντιστεί,
κάτω απ’ την κρούστα διαδρομής πεπατημένης.
Τώρα μ’ ακούς;
Μόνο η δική … Διαβάστε περισσότερα
Βγήκε απ’ την αυλόπορτα του Μάρτη, έριξε μια τελευταία ματιά στο καλαφατισμένο σαχνισί και στάθηκε μετέωρη στο λαξευτό επάνω χείλος του σοκακιού. Η μορφή του, ζωγραφισμένη στο εντοιχισμένο ακρόπρωρο, της έγνεφε καλό κατευόδιο. Καμιά μνησίκακη ρυτίδα, καμιά κεντίδα πόνου δεν … Διαβάστε περισσότερα
Δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε εμείς οι δύο. Εσύ αφοσιωμένη στον όρκο σου να εκδικηθείς την ανόσια θανή του σεβαστού σου ρήγα και πατέρα. Εγώ φυγάς κι αντάρτης του έρωτα. Στάχυ ξερό, γκέμι σκληρό, παραφωνία στα πρελούδια του αγέρα.
Εσύ … Διαβάστε περισσότερα
Αναστατώνεις το καλοκαίρι προσδοκώντας κι εγώ δεν ξέρω τι πράγματα και θαύματα, τι ανήκουστα κατορθώματα. Να δανειστείς, λέει, του Ποσειδώνα την τρίαινα, να προσαράξεις στην Ιθάκη ναυαγός, αγκαζέ με την Κίρκη και την Καλυψώ. Ν’ αναταράξεις τη μεγαλοθυμία του χαλκέντερου … Διαβάστε περισσότερα
Αυτός ο χορός είναι πάντα κυκλικός. Το πέτρινο στεφάνι στο στέρνο του λόφου ατενίζει προστατευτικά την αδιάκοπα έφηβη κοιλάδα και τις απέναντι βουνοκορφές. Η θέα του ετέρου. Η μυσταγωγία επάνω στη σκηνή. Η ανα-παράσταση. Η θεία λειτουργία της μίμησης κάθε … Διαβάστε περισσότερα
Βάδιζε ενάντια στο ρεύμα του ποταμού, ούτε που θυμάται για πόσο καιρό. Είχε διαλέξει την όχθη την αριστερή και ήταν δύσβατα τα περάσματα. Κάτω από τα πέλματά του ένας ολόκληρος κόσμος γεννοβολούσε. Ρίζωμα, σπορά, άνθιση, ανάπτυξη, καρποφορία, μαρασμός, σήψη, κοπριά. … Διαβάστε περισσότερα
Ήξερα ότι θα περιμένεις. Άκαμπτη, ευθυτενής, μια λευκή πέτρινη χάντρα στο υδάτινο περιδέραιο της πόλης – νύμφης. Δεν θα εγκατέλειπες εύκολα, όπως κάθε ύπαρξη που έχει ρίζες ποντισμένες αναπόδραστα στο παρελθόν. Όπως κάθε ύπαρξη που είναι τόσο γνήσια και ακατέργαστη, … Διαβάστε περισσότερα