Πόσο μακριά ο ουρανός και πόσο ακόμα ο ήλιος
και πόσο τ’ άστρα τ’ άγνωρα κι οι απαρχές του κόσμου.
Πόσο μικρός ο άνθρωπος, πουλάκι η βούλησή του
που όταν δεν του κελαηδεί, μονάζει στη σιωπή του.
Άκτιστο, ακαταμάχητο το … Διαβάστε περισσότερα
Category Archives: Ποιήματα
Αμάραντα
Του πόνου του ακατάλυτου
το δάκρυ έχει αψάδα
και κόβει ως τσίλικος σουγιάς
τη Μεγαλοβδομάδα.
Πικρά ανασαίνει ο ουρανός
τα σύννεφα μαζώνει
κι αν κατεβάσει στοχασμούς
κανείς δεν του γλιτώνει.
Ρακόμελο μες στο γυαλί
κουκιά με παξιμάδι
τα λεμονάνθια αναριγούν… Διαβάστε περισσότερα
Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου 2025
Στο βιβλιοφάρο
παρέα μ’ ένα γλάρο
τον αέρα μου θα πάρω
Στη βιβλιοχώρα
που ’ναι γεμάτη δώρα
θα σε ταξιδέψω τώρα
Στο βιβλιοκάστρο
μ’ ένα φακό σαν άστρο
μυστήριο πιάσε κι άστο
Στη βιβλιοθήκη
η γνώση σου ανήκει
παιχνίδι είναι … Διαβάστε περισσότερα
Ανοιξιάτικο
Το μέλι στάζει απ’ το κεντρί
και το νερό απ’ το βράχο.
Οι άνεμοι τα σκόρπισαν
όσα ποθούσα να ’χω.
Το γέλιο κρύβει δάκρυα,
η ροδωνιά τ’ αγκάθι
κι ο μερακλίδικος καφές
καημούς στο κατακάθι.
Η νύχτα φέρνει έξαψη
και … Διαβάστε περισσότερα
Χρυσοπλάτανος
Ρωτώ τον χρυσοπλάτανο τα σύννεφα που πάνε,
όταν το πανωκόρμι του αγγίζουν και περνάνε.
Μα εκείνος δεν αναριγά, απόκριση δεν δίνει,
μονάχα στέκει αγέρωχος, χιονόνερο αργοπίνει.
Ρωτώ το γλυκοχάραμα με τα χλωμά του αστέρια
πως νταγιαντιέται ο χωρισμός απ’ της … Διαβάστε περισσότερα
Τα μαύρα ρούχα
Ρωτάς γιατί συχνά πυκνά
φορώ τα μαύρα ρούχα.
Δεν είναι πως βαριά πενθώ
για μιαν αγάπη που ’χα.
Τα μαύρα ρούχα τα φορεί
αυτός που λογαριάζει
να είναι πάντα έτοιμος
στον πόνο, στο μαράζι.
Αυτός που μαυροντύνεται
απόλυτα αγαπάει.
Δεν … Διαβάστε περισσότερα
Το Ξημέρωμα
Σαν φέγγει το ξημέρωμα,
χαράζει κι η καρδιά μου
και βγάζει στο περβάζι της
όλα τα υπάρχοντά μου.
Να τ’ αερίσει μια ολιά
για να φρεσκαριστούνε
κι απέ στα φυλλοκάρδια μου
πάλι να ξαναμπούνε.
Το Δέος πρώτα το άφατο
που … Διαβάστε περισσότερα
Άπιαστη
Να ζεις την κάθε μέρα σου
προσμένοντας να ζήσεις,
αρρώστια αν είναι η γιατρειά,
ποιον θα βρεις να ρωτήσεις;
Να μη σηκώνεις τ’ άρματα
στου κόσμου την αντάρα,
ποιος θα μπορέσει να σου πει
ευχή είναι ή κατάρα;
Όλοι επιμένουν … Διαβάστε περισσότερα
Σαν παραμύθι
Ο άνεμος στέλνει φωτιά και δίψα για ταξίδι
κι εσένα για να μου κρατάς τσ’ αγάπης αντικλείδι.
Αχνίζει η πλάση ολόγυρα, στενάζουνε τ’ αμπέλια
και τα πουλιά γλεντοκοπούν στων πλατανιών τα τέλια.
Στης πόλης τα διαζώματα, σιμά στους καταρράκτες
μια … Διαβάστε περισσότερα
Ζωή δεύτερη
Μία μπουκίτσα ζάχαρη
κι όμως ψηλά αρμενίζει.
Σταλίζει στο μπαλκόνι μου
και με καλημερίζει.
Περνιόμαστε για δυνατοί,
τον κόσμο κυβερνάμε,
αλλά ό,τι και να κάνουμε
απλώς χαμοπετάμε.
Μία σταλιά από πούπουλα
δαμάζει τον αέρα.
Γλεντάει την υδρόγειο,
τραγούδι νύχτα μέρα.… Διαβάστε περισσότερα