Ο κόσμος είναι ωκεανός,
βουνά τα κύματά του,
γι’ αυτό θαλασσοπνίγονται
τα έρμα τα παιδιά του.
Αν δεν φροντίσεις συνετά,
καρδιά μου, το σκαρί σου,
κάθε που αλλάζει ο καιρός
ρισκάρεις τη ζωή σου.
Αέρισέ του τα πανιά
να έχεις … Διαβάστε περισσότερα
Στη μέση του καλοκαιριού
η μέρα αναστενάζει.
Αχάραγα πιάνει δουλειά
κι ο ιδρώτας ώρες στάζει.
Βαστά μες στο ζεμπίλι της
ντομάτα, ελιές και λάδι
να κολατσίσει ζυμωτό,
βρεμένο παξιμάδι.
Έχει στ’ αυτιά του τζίτζικα
το επίμονο τραγούδι
και τρέμει μην … Διαβάστε περισσότερα
Να ’σαι δελφίνι στον αφρό
καρντάσι των κυμάτων,
ή ρίζα μιας γερόντισσας
ελιάς των αθανάτων;
Να ’σαι ομίχλη την αυγή
σ’ απόκρημνο κρατήρα,
ή το αδράχτι που κρατά
η άγνωστή μου Μοίρα;
Να ’σαι γλυκό του κουταλιού
με τον καφέ … Διαβάστε περισσότερα
Πουλάκι γοργοφτέρουγο,
πουλί ξενιτεμένο,
ήρθε στο μπαλκονάκι μου
χωρίς να το προσμένω.
Τι θες, πουλί μου όμορφο,
και στέκεις στο περβάζι;
Γιατ’ είναι το τραγούδι σου
πνιγμένο στο μαράζι;
Εγώ ήρθα απ’ την Ανατολή
με τ’ άρματα διωγμένο
και είναι … Διαβάστε περισσότερα
Είναι οι καιροί σκληρόκαρδοι
κι αγέραστος ο χρόνος
κι αν δεν παραμυθιάζεσαι
σε καταπίνει ο πόνος
Λύνουν και δένουν άφοβα
τ’ ανήμερα θηρία
χωρίς αιδώ και χαλινό
κάνουν θεό τη βία
Άλλος γεννιέται λούλουδο
και άλλος σαρκοβόρο
και ξέρουμε ποιος … Διαβάστε περισσότερα
Τη νύχτα σπρώχνω να διαβεί
να ξημερώσει η μέρα,
γιατί το έβαλε σκοπό
να μου περάσει βέρα.
Κι αν ίσως κι αρραβωνιαστώ
τη σκοτεινή της φύση,
θα πάει ο νότος στο βορρά
κι η ανατολή στη δύση.
Θα βγάλει αγκάθια … Διαβάστε περισσότερα
Το χώμα πλάι στο νερό,
το σώμα πλάι στο πνεύμα,
άλλοι το είπαν ομορφιά
κι άλλοι του χάους νεύμα.
Το δάκρυ πλάι στο φιλί
και τ’ άστρο στο σκοτάδι
άλλοι το είπανε ζωή
κι άλλοι λειμώνα του Άδη.
Το άνθος … Διαβάστε περισσότερα
Να μπω μες στα παπούτσια σας
και στα παθήματά σας,
να νιώσω τον απόηχο
από τα βήματά σας;
Ή να καθίσω χαλαρά,
κοκόνα στην ουρά μου
κι απλώς να σας παρατηρεί
η μεγαλειότητά μου;
Στ’ αλήθεια μου είναι δύσκολο
να … Διαβάστε περισσότερα
Όταν μια λύπη αγκιστρωθεί
σαν πεταλίδα στην ψυχή,
ένα κουκούλι υφαίνω
και μέσα ξαποσταίνω.
Δεν έχει νόημα η φωνή
ψίθυρος είναι ή κραυγή,
μονάχα το απάγκιο
με διάβολο και μ’ άγιο.
Μες στο κουκούλι θα σκεφτώ
όσα με φέραν ως … Διαβάστε περισσότερα
Ζόρικη είναι η μοναξιά
κι όλοι την αποφεύγουν,
απ’ το βαρύ τον ίσκιο της
το στρίβουν και ξεφεύγουν.
Μα εγώ την έχω στα ψηλά,
στο εικονοστάσι μέσα
και σαν θεό την προσκυνώ,
γιατί έχει αλήθεια, μπέσα.
Όταν αντίκρυ μου σταθεί… Διαβάστε περισσότερα