“Η θάλασσα βαθιά αποκοιμισμένη…”

«Κι ήτανε τόσο η θάλασσα βαθιά αποκοιμισμένη,
που ’βλεπες μες στα βάθη της ανάποδα χτισμένη
την όμορφην ακρογιαλιά, τα σπίτια, το ξωκλήσι
τον πύργο τον απάτητο, τη μαρμαρένια βρύση».
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Χρόνους απροσμέτρητους στο νησιωτικό καρτέρι αλήτευα και σίτευα. Περίμενα
Διαβάστε περισσότερα

Από το φάρο

Εγώ θα σου χαμογελώ από το φάρο.
Θα είμαι απανεμιά για κάθε γλάρο.

Εσύ μονάχα θάλασσα να υφαίνεις.
Σ’ αθάνατου ανθό να ξαποσταίνεις.

Δεν θέλω να σκαλώνω στα σκοτάδια
που ορίζουν όσοι έχουν μάτια άδεια.

Θέλω μονάχα θαλασσόκρινος να γίνω,… Διαβάστε περισσότερα

Ευχή στα μπλε

Φτερούγα στ’ αλμυρό νερό,

φτερούγα από βράχο,

για να σε παίρνω αγκαλιά,

ψυχή μου, ήθελα να ’χω.

 

Να είναι ο κόσμος θάλασσα

με ανθισμένους κήπους

κι εμείς φευγάτοι ναυτικοί

σε μυρωμένους στίχους.

 

Να μη φοβάμαι τη σκουριά

στ’

Διαβάστε περισσότερα

Πεταλουδένιο

Αν το μπορούσα να τρυγώ τα λούλουδα του κόσμου,
με νέκταρ θα ξεδίψαγες, αυγερινέ και φως μου.
Πεταλουδένια μου ψυχή, φιλί μου κεχριμπάρι,
ποια μοίρα λαφροπάτητη ταξίδι θα σε πάρει;

Δεν έχω βιος να σου κρατώ, ορμήνια να σου δώσω,… Διαβάστε περισσότερα

Έτσι γράφονται τα ποιήματα…

Το ταξίδι μέσα μου
δεν έχει προβολείς που εκρήγνυνται
χειροκροτήματα που θωπεύουν
λόγια που φιδοσέρνονται
οθόνες αδηφάγες
επιτηδευμένους ακκισμούς
αστέρες θορυβοποιούς και
κακοφορμισμένα παίγνια.
Δεν έχει τροφή για τα μάτια του κόσμου.

Το ταξίδι μέσα μου
έχει κλίνες αξόδευτες, απέραντες,… Διαβάστε περισσότερα

Astra μη με μαλώνετε…

Astra μη με μαλώνετε,
τσιμπήστε με μονάχα,
ααα, για να νικήσω τον ιό,
-χεράκι να ’χεις ελαφρύ-
να ξαναβγώ στη στράτα.

Astra άκου τον πόνο μου,
κάνε το μαγικό σου,
ααα, να ορθώσω σίδερο κορμί
-ψηλό κυπαρισσάκι μου-
με το … Διαβάστε περισσότερα

Η μπαλάντα της ΤηλεΚοκώς

Έζησα κάποτε, πουλιά μου,
την πιο παράξενη χρονιά μου.
Ποιος να το πίστευε; Κανείς!
Τι θα περνούσαμε κι εμείς…

Πλησίαζε η Πασχαλιά
κι έβρισκες μέσα στα σχολειά,
όπου κι αν μύριζε Ελλάδα,
σε κάθε τάξη μια πουλάδα!

Και κοκοκό και … Διαβάστε περισσότερα

Ο κύριος Διδακτισμός

Ο κύριος Διδακτισμός
είναι ένας δράκος φοβερός!
Σαν πάω να μπω μέσα στην τάξη,
ευθύς χυμάει να μ’ αρπάξει.

Έχει κεραίες υψωμένες
και δυο χερούκλες απλωμένες.
Στ’ αυτιά του κρέμονται κουδούνια.
Ποτέ δεν έχει κάνει κούνια.

Ψηλός πολύ, ως το … Διαβάστε περισσότερα

Του Πανάρετου

Πως γίνεται σε μια στιγμή πυρά το πανηγύρι
κι εκειός που πριν σε δόξαζε, τώρα σε κατασύρει;
Δεν ένιωσες, Πανάρετε, σκληρά πως θα πεθάνεις,
αν το τολμούσες στ’ Άβατο γάμο κρυφό να κάνεις;

Αστόχαστα πως άφησες τον πόθο να φτερώσει,… Διαβάστε περισσότερα

“Το θαύμα του αστεριού-κουραμπιέ”

Ήταν ένα συνηθισμένο μεσημέρι στον αγώνα της «τηλεκπαίδευσης». «Χάρη, μας ακούς;», «Εβελίνα, μας βλέπεις;». «Φαίδρα, έλα πιο κοντά στην οθόνη, μόνο την πριγκιπική σου στέκα βλέπουμε», «Γιώργο, πες στη μαμά να σου ανοίξει το μικρόφωνο, δεν θα Διαβάστε περισσότερα