Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ χτυπούσα στο γουδί ανάσες λιλιπούτειων αστεροειδών,
για ν’ αυξηθούν οι παλμοί της αυταπάρνησης
και να μυρίσει η Ίνδικτος όνειρα.
Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ ξεδίπλωνα στις παρυφές του σκοταδιού
ένα μικρό
Ένα ποτάμι είν’ η ζωή
στα σπάργανα της μέρας
κι εμείς τα πλατανόφυλλα
που τα φυσά ο αγέρας.
Άλλοτε πίσω στις πηγές
μας παίρνει και μας πάει
κι άλλοτε προς τις εκβολές
με βιάση μας κυλάει.
Συχνά πυκνά σκαλώνουμε
στις
Στον κήπο σου που διακλαδίζεται από τη Γαία ως τον Ουρανό
Όπως μανδύας ακατάβλητος του πρώτου ιππότη
Με τα κεντίδια του μπουκιές από φεγγοβολούντα χρώματα
Και τα στριφώματά του κρόσσια μυρωμένα
Ένα μονάχα άνθος λαχτάρησα να είμαι
Αυτό που με … Διαβάστε περισσότερα
Δεν θέλω μέρα με πνευμόνια μαυρισμένα
Δεν θέλω νύχτα χωρισμένη από σένα
Δεν θέλω κόσμο σε μπουντρούμια μ’ αλυσίδες
Δεν θέλω μέλλον από άρρωστες ελπίδες
Δεν θέλω θάλασσα αν δεν φτιάχνει τρικυμία
Δεν θέλω αλήθεια που τη στέλνουν εξορία
Δεν … Διαβάστε περισσότερα
Από μια κλωστή
Όταν παιδί βρεθείς στο δάσος με τα πυκνά, πελώρια, δέντρα,
ξετυλίγεις το κουβάρι
περνάς την κλωστή από κορμό σε κορμό
από κλαδί σε κλαδί, από χαμολούλουδο σε χαμολούλουδο,
για να σημαδέψεις το μονοπάτι της επιστροφής
και να … Διαβάστε περισσότερα
Εσύ νομίζεις ότι ξημέρωσε.
Ότι σηκώθηκες να φτιάξεις πρωινό.
Ότι ο καφές αχνίζει στο μπρίκι και σε νουθετεί.
Ότι η αύρα που ξεφυλλίζει τις κουρτίνες υπόσχεται δροσιά.
Ότι το πλυντήριο που μουρμουρίζει ρυθμικά, θα καθαρογράψει απ’ την αρχή όσα κάποτε … Διαβάστε περισσότερα
Χτες ήταν η μέρα της ομίχλης. Έζωσε το χωριό, άναψε τα τζάκια μέσα στην καρδιά του Αυγούστου, ύγρανε μάτια, δάχτυλα, σακάκια, στοχασμούς. Έκανε αφρόλουτρο ο Θεός με καυτό νερό κι οι ατμοί αγκάλιασαν τις κορυφογραμμές, τα διάσελα, τις ορδές των … Διαβάστε περισσότερα
Να ’χες τα βλέφαρα κλειστά, τα χείλη σκαλοπάτια,
τα σκαλοπάτια ν’ ανεβώ, να σε φιλώ στα μάτια.
Και ν’ αποθέσω στο σοφρά του πιο γλυκού σου ύπνου,
το πρόσφορο και το κρασί του Μυστικού μου Δείπνου.
Να μπω σαν κλέφτης, … Διαβάστε περισσότερα
Σπέτσες
Σ’ αυτήν την κόχη που φυλάω Θερμοπύλες,
παλαιών ηθών τις λιοπερίχυτες καμπύλες,
δεν το αρνούμαι: μοναξιά είναι η αλήθεια
που δεν λιμνάζει στην κατάκοπη συνήθεια.
Ξύλο κι ασβέστη κι αιχμηρό μου κεραμίδι,
κάτω απ’ τα πούπουλα τροχίζω το κοπίδι.… Διαβάστε περισσότερα
Αυτό το φως είναι πηλός
που τον μαλάζει και ο γέροντας κι ο νιος
Αυτό το φως είναι ουρανός
είναι η Ανάσταση κι ο Άδης ο πικρός
Αυτό το φως είναι λυγμός
είναι ο χαϊνης σου κι ο αρραβωνιαστικός
Αυτό … Διαβάστε περισσότερα