Φεγγάρι ανέτειλε αργυρό με μάτια από οπάλι
κι έριξε μαύρη πετονιά στου κόσμου την αγκάλη.
Στο νότο είχε για δόλωμα έρωντα σταμναγκάθι,
και στο λεβάντε της αυλής των δυνατών τα πάθη.
Ας ήταν σφιχτοπλέξουδη η πετονιά του σκάλα,
σαν αίλουρος … Διαβάστε περισσότερα
Αν ήμουν όνειρο
Θα εισχωρούσα στο μεδούλι των κυμάτων
για ν’ αγγίξω το φτερούγισμα του ταξιδιού
Θα χάιδευα μ’ ανάσες σκιές τις σμαραγδένιες φυκιάδες
για να ριγήσουν οι αποκοιμισμένοι αμφορείς
Θα τρυγούσα αφροσταλίδες από το ερωτοπαίγνιο των δελφινιών
για να … Διαβάστε περισσότερα
Ένα ποτάμι είν’ η ζωή
στα σπάργανα της μέρας
κι εμείς τα πλατανόφυλλα
που τα φυσά ο αγέρας.
Άλλοτε πίσω στις πηγές
μας παίρνει και μας πάει
κι άλλοτε προς τις εκβολές
με βιάση μας κυλάει.
Συχνά πυκνά σκαλώνουμε
στις … Διαβάστε περισσότερα
Ήθελα να ’μουν έλατος σ’ απόκρημνη ραχούλα,
ολόρθος με το σούρουπο, καθώς με την αυγούλα.
Να ’χω τη ρίζα σκαλωσιά μες στου γκρεμνού τη φλέβα
και στο πιο τροφαντό κλαδί να κάθεται η Εύα.
Θηλιά να πλέκει απ’ τ’ ουρανού … Διαβάστε περισσότερα
Υπήρξα κάποτε κι εγώ μία Χιονάτη
πλάι σ’ ένα Πρίγκιπα με σεντεφένιο άτι.
Τώρα ο χρόνος που περνά με πασπαλίζει
με μια λευκότητα που τη φθορά κομίζει.
Υπήρξα κάποτε κι εγώ Παραμυθένια
με περιπέτειες πολλές, μα δίχως έννοια.
Τώρα σκαλώνω … Διαβάστε περισσότερα
Μες στον κρατήρα του ανυπότακτου χειμώνα
περιπλανιέσαι σα νιφάδα λαμπηδόνα.
Ο χρόνος γνέφει όπως φάρος στο μουράγιο:
αναβοσβήνει, όσο εσύ κάνεις κουράγιο.
Σκαριά αμέτρητα στα κύματα χορεύουν
κι όσο το φως με το σκοτάδι αντιπαλεύουν,
εσύ τη ρότα αναζητάς την … Διαβάστε περισσότερα
Να είσαι μέλι, ή δηλητήριο,
πανηγυράκι, ή μαρτύριο;
Να είσαι ρόδο με τ’ αγκάθι,
ή του καφέ το κατακάθι;
Να είσαι σύννεφο φευγάτο,
ή ένα αγρίμι στο μιτάτο;
Να είσαι κύκνος στο διβάρι,
ή βυθισμένο κεχριμπάρι;
Να είσαι πούπουλο στην … Διαβάστε περισσότερα
Πήρα το γνώριμο στρατί ν’ ανέβω στο βουνό μου,
να βρω το σταυραδέρφι μου και το φθινόπωρό μου.
Ήταν Σεπτέμβρης τρυγητής, λιγνός, μεγαλομάτης,
της Περσεφόνης το παιδί, το σπλάχνο της Εκάτης.
Είχε στα χέρια λιόκλαδα, στα μάτια δροσουλίτες
και στο … Διαβάστε περισσότερα
Σε χρόνους λένε οι γραφές παλιούς και ξεχασμένους,
γεμάτα ήταν τα νησιά μ’ ανθρώπους διψασμένους.
Τη μοίρα τους δεν κάτεχαν πως να την κουλαντρίσουν
και όργωναν τα πέλαγα μήπως και καζαντίσουν.
Παιδιά λιγνά κι αψίκορα σα νιούτσικα φυντάνια
τις μάνες … Διαβάστε περισσότερα
Απ’ όλους μου τους έρωτες
τον Αύγουστο φοβάμαι,
γιατί με κάνει να ποθώ
ό,τι ποτέ δεν θα ’μαι.
Βάζει στις νύχτες μου φωτιά,
τις μέρες πλημμυρίζει,
μ’ όσα η ψυχή μου λαχταρά,
μα δεν βαστά να ορίζει.
Μπήγει στα μάτια … Διαβάστε περισσότερα