Βάδιζε αμέριμνος, ίσια καταπάνω στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Δεν είχε μάτια παρά μόνο για το βελουδένιο πορφυρό. Τα χέρια του κρέμονταν τεμπέλικα σαν τσαμπιά ροζακί σε αμπέλι ξερικό, καταμεσής του Αιγαίου. Δεν σκεφτόταν τίποτα. Ένα άδειο λαγήνι μαυροδάφνη ήταν το … Διαβάστε περισσότερα
Ξεκίνησε νύχτα. Το σκοτάδι φορούσε τούλι χαλκοπράσινο, κεντημένο με γρανιτένια, ατίθασα άστρα. Όλα ψιθύριζαν ακατάληπτες προσευχές. Ήθελε τόσο να τις αποκρυπτογραφήσει. Έστηνε δόκανα στις λέξεις. Με μια παιδιάστικη επιμονή τις παραφύλαγε. Μα εκείνη την ύστατη στιγμή της περιούσιας άρθρωσης γίνονταν … Διαβάστε περισσότερα
Αυγή ήταν κι απόκαμε, νυχτιά ήταν κι εσώθη,
μα το παντέρμο μου κορμί αναπαημό δεν νιώθει.
Τι μάγια απερινόητα, τι ξόρκια του ’χεις κάνει
και τι γητειές που ο λογισμός τ’ ανθρώπου δεν τις βάνει.
Εσύ φεγγάρι ολόγιομο κι εγώ … Διαβάστε περισσότερα