Στα όνειρά μου απάγκιασε
ένα φθινοπωράκι,
με λουλακί αδιάβροχο,
προσφάι στο δισάκι.
Είχε δεμένο στο λαιμό
φουλάρι μεταξένιο,
γεμάτο πλατανόφυλλα
και χρυσοκεντημένο.
Στο μπράτσο είχε περαστή
μια καλαθούνα οπώρες.
Σεργιάνιζε στις γειτονιές
και γλύκαινε τις ώρες.
Κοντοστεκόταν στην αυλή
που … Διαβάστε περισσότερα
Λίγο πριν φτάσει ο Μάιος,
λίγο πριν φύγει ο Απρίλης,
το δρόμο πήρα το γνωστό,
εκεί που ανθίζει το βουνό.
Είχα τα χέρια μου αδειανά,
σύννεφα στην καρδιά μου
τραγούδια άλικα στ’ αυτιά,
γι’ άπιαστα όνειρα, παλιά.
Έκανα μέσα μου … Διαβάστε περισσότερα
Αν είσαι η μυλόπετρα κι εγώ τ’ αβρό σταράκι,
ποια αγάπη χεροδύναμη σοδειάζει τ’ αλευράκι;
Αν είσαι αγρός ανέμελος κι εγώ αίμα ανθισμένο,
ποιος έρωτας με ξέχασε και ποιον να περιμένω;
Αν είσαι αλάδανος αψύς κι εγώ φιλί φτεράκι
ποιο … Διαβάστε περισσότερα
Για δέστε τον αμάραντο
στην άμμο πως φυτρώνει,
τη δίψα του πως τη βαστά
και δεν τη φανερώνει.
Για δέστε πως ανθοφορεί,
κεφάλι πως σηκώνει
και πως αντέχει ξερικός
χωρίς ν’ αποκαρδιώνει.
Για δέστε που σεβαστικά
το πέλαγο ρεμβάζει
κι … Διαβάστε περισσότερα
Πες μου σοφή γερόντισσα
της φύσης Καλομοίρα
που πάει τρεχάτος ο καιρός
σαν πιλαλά στη γύρα.
Πες μου, γιαγιάκα, τι θωρείς
στου κόσμου τα κατώφλια.
Ποιοι γεύονται κροκάτο αυγό
και ποιοι τ’ αυγού τα τσόφλια.
Πες μου, κοκόνα μου καλή,… Διαβάστε περισσότερα
Εκεί που είμαι πάντα,
όλα μου λεν αγάντα.
Τα κύματα, ο γλάρος
κι ο πέτρινος ο φάρος.
Εκεί που είμαι πάντα,
ταξίμια παίζει η μπάντα
κι ένα παιδί ρωτάει
η θάλασσα που πάει.
Εκεί που είμαι πάντα,
ποτέ δεν έχει … Διαβάστε περισσότερα
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
έχει κλαδιά και φύλλα
κι έναν μικρούλη πρίγκιπα
να παίζει κατρακύλα.
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
είναι τραχύς κι ωραίος.
Όταν γεννιέται, ήδη σοφός
κι όταν πεθαίνει, νέος.
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
μυρίζει φως, … Διαβάστε περισσότερα
Εσύ στα σύννεφα πετάς
κι εγώ την πέτρα σκάβω
κι από το σπιθοβόλημα
τα μάτια μου ανάβω.
Εσύ χορεύεις στα ψηλά
με την κροκάτη αυγούλα
κι εγώ στα λασποχώματα
σκλαβάκι με τη βούλα.
Εσύ δεν καταδέχεσαι
τ’ ανθρώπινα τα γκρίζα… Διαβάστε περισσότερα
Πήρα το γνώριμο στρατί ν’ ανέβω στο βουνό μου,
να βρω το σταυραδέρφι μου και το φθινόπωρό μου.
Ήταν Σεπτέμβρης τρυγητής, λιγνός, μεγαλομάτης,
της Περσεφόνης το παιδί, το σπλάχνο της Εκάτης.
Είχε στα χέρια λιόκλαδα, στα μάτια δροσουλίτες
και στο … Διαβάστε περισσότερα
Κυκλάμινο, μήπως ποθείς
τη μοίρα σου ν’ αλλάξεις
κι αντί ν’ ανθίζεις στα βουνά
σε βάρκα πλάι ν’ αράξεις;
Κυκλάμινο, ένα λόγο σου
σοφό πες μου κι εμένα,
που ζω μες στην πατρίδα μου
σα να ’ρθα από τα ξένα.… Διαβάστε περισσότερα