Να ’μουνα πράσινο κλαδί, βοριάς να μ’ ανεμίζει,
το πονεμένο μου κορμί τη γης να μην αγγίζει.

Μα να βλασταίνει μοναχό, κουκούτσι να μη δένει
και να ’χει φύλλωμα αψύ σαν κοκαλένιο χτένι.

Ν’ απλώνει, να σκαλώνεται στα πορτοπαραθύρια,
τη … Διαβάστε περισσότερα