…Είχε πια σκοτεινιάσει και το στρείδι κούρνιασε στο βράχο του αποκαμωμένο από την ένταση της ημέρας και γρήγορα αποκοιμήθηκε. Τότε είδε ένα όνειρο, από αυτά που όταν ξυπνάς συνεχίζεις να τα θυμάσαι και να τα σκέφτεσαι.
Έγινε, λέει, σεισμός στη … Διαβάστε περισσότερα
Χτες ήταν η μέρα της ομίχλης. Έζωσε το χωριό, άναψε τα τζάκια μέσα στην καρδιά του Αυγούστου, ύγρανε μάτια, δάχτυλα, σακάκια, στοχασμούς. Έκανε αφρόλουτρο ο Θεός με καυτό νερό κι οι ατμοί αγκάλιασαν τις κορυφογραμμές, τα διάσελα, τις ορδές των
Ερμής: Ας ξαποστάσουμε λίγο εδώ, Διόνυσε! Πάντα είναι κουραστικά τα ταξίδια για τα μωρά όπως εσύ κι ας είσαι και γιος του Δία! Ουφ, ας στηριχτώ λιγάκι σ’ αυτό το δέντρο. Είσαι και στρουμπουλός και κοψομεσιάστηκα να σε μεταφέρω τόσην