Όταν σου γνέψουν οι άγγελοι,
ό, τι κι αν πουν για σένα,
φύλλα πεσμένα απ’ τα κλαδιά,
στο χούμο χωνεμένα.
Μοιάζει σκαρί ακυβέρνητο
ο λόγος τους στο κύμα
και δεν μετράει όπως μετρά
το ξόδι σου στο μνήμα.
Αφού για … Διαβάστε περισσότερα
Category Archives: Τραγούδι
Της λάσπης το καφέ
Ο ήχος της βροχής
σε στέλνει να πλυθείς
οι λύπες κι οι πικρίες
απόνερα να γίνουν
τα ζόρια ν’ απαλύνουν
Οι στάλες κι οι δροσιές
μουσκεύουν τις βραγιές
στο σώμα, την καρδιά σου
να βρει φωλιά ο σπόρος
ζωής αγγελιοφόρος… Διαβάστε περισσότερα
Ανεμολόγιο
Σηκώθηκε ο άνεμος με τη γλυκιάν αυγούλα,
μα πριν πορίσει στάθηκε λιγάκι στην πεζούλα.
Να κολατσίσει μια μπουκιά ψωμάκι με ταχίνι,
να πιει και το ροδόσταμο απ’ το κρουστό λαγήνι.
Και μόλις ένιωσε γερά ν’ αντρειεύει η δύναμή του,
καβάλησε … Διαβάστε περισσότερα
Έτσι κι αλλιώς
Θα ξημερώσει έτσι κι αλλιώς.
Θα βρει τον δρόμο του το φως.
Κι ό,τι σου κέντησε πληγή,
θα σβήσει, θα λησμονηθεί.
Θα ξημερώσει, θες δεν θες,
καθώς και αύριο και χθες.
Αν ψάχνεις κάπου να πιαστείς,
στο εδώ και τώρα … Διαβάστε περισσότερα
Κήποι κρεμαστοί
Οι κήποι μου οι κρεμαστοί
δεν είν’ στη Βαβυλώνα.
Ψάξε στις φτωχογειτονιές
και στον παλιό στρατώνα.
Οι κήποι μου οι κρεμαστοί
βασιλικό μυρίζουν
και εποχές που πέρασαν
και πίσω δεν γυρίζουν.
Στους κήπους μου τους κρεμαστούς
φωλιάζουν χελιδόνια,
που πάντα … Διαβάστε περισσότερα
Σκονισμένη άνοιξη
Μια σκονισμένη άνοιξη στα μάτια σου απαγκιάζει,
εδώ ο κόσμος χάνεται κι εκείνη δεν τη νοιάζει.
Γερνούν πριν απ’ την ώρα τους τα έμβρυα στις μήτρες,
μα οι τραπεζίτες νοιάζονται μονάχα για τις ρήτρες.
Μπροστά απ’ το λαβύρινθο ξεπέζεψε, στοχάσου… Διαβάστε περισσότερα
Δυο καρδιές
Καρδιά μου, βρες τη δύναμη
ξανά να τραγουδήσεις
κι από τα τόσα σου δεσμά
τα πιο πικρά να λύσεις.
Δεν ξέρω τι ’ναι η δύναμη
και πως την αποκτούνε.
Εγώ μονάχα να χτυπώ
ξέρω κι ας με χτυπούνε.
Καρδιά μου, … Διαβάστε περισσότερα
Του “κλέφτη” (αλλιώς ταραξάκο, δανδελίων, πικραλίδα)
Στην κρύπτη σου απαγκιάζεις
νερό και φως σοδιάζεις
κι αρμέγεις την αλμύρα
να κλώσεις νέα μοίρα.
Σε βρίσκω, σε σπουδάζω,
λιγάκι σ’ αιφνιδιάζω,
σαν βγαίνω απ’ το θαλάμι
κι απλώνω την παλάμη.
Να σου ζητήσω κάτι,
λευκό, άσπιλο δεμάτι:
σπυρί … Διαβάστε περισσότερα
Αγώνας
Πόσο μακριά ο ουρανός και πόσο ακόμα ο ήλιος
και πόσο τ’ άστρα τ’ άγνωρα κι οι απαρχές του κόσμου.
Πόσο μικρός ο άνθρωπος, πουλάκι η βούλησή του
που όταν δεν του κελαηδεί, μονάζει στη σιωπή του.
Άκτιστο, ακαταμάχητο το … Διαβάστε περισσότερα
Αμάραντα
Του πόνου του ακατάλυτου
το δάκρυ έχει αψάδα
και κόβει ως τσίλικος σουγιάς
τη Μεγαλοβδομάδα.
Πικρά ανασαίνει ο ουρανός
τα σύννεφα μαζώνει
κι αν κατεβάσει στοχασμούς
κανείς δεν του γλιτώνει.
Ρακόμελο μες στο γυαλί
κουκιά με παξιμάδι
τα λεμονάνθια αναριγούν… Διαβάστε περισσότερα