Να είσαι μέλι, ή δηλητήριο,
πανηγυράκι, ή μαρτύριο;
Να είσαι ρόδο με τ’ αγκάθι,
ή του καφέ το κατακάθι;

Να είσαι σύννεφο φευγάτο,
ή ένα αγρίμι στο μιτάτο;
Να είσαι κύκνος στο διβάρι,
ή βυθισμένο κεχριμπάρι;

Να είσαι πούπουλο στην αύρα,
ή άσβεστη φωτιά και λαύρα;
Να είσαι ποίημα στο τεφτέρι,
ή ανέκδοτο απ’ άλλα μέρη;

Να είσαι αιώνιο παραμύθι,
ή μοίρα άγραφη και λήθη;
Να είσαι νέκταρ στο ποτήρι,
ή ξίφος για το χαρακίρι;

Να είσαι ομίχλη στο σκοτάδι,
ή του αρχάγγελου το χάδι;
Να είσαι αιμάτινο φεγγάρι,
ή του Ορφέα το δοξάρι;

Να είσαι θάλασσα αφρισμένη,
ή μια ψυχούλα πονεμένη;
Να είσαι αγριόβατος και κράνο,
λόγος να πέσω να πεθάνω;

Ό,τι κι αν είσαι, πλάι στρώσου
κι αν έχεις κότσια, φανερώσου!