Ήθελα μόνο να περάσω απέναντι.

Ένα μεγάλο, γκρίζο, σκληροτράχηλο φίδι χώρισε το δάσος μου στα δυο. Από τη μια μεριά εγώ και οι όμοιοί μου. Από την άλλη το Άγνωστο. Αυτό που πάντα μυρίζει ωραιότερα, φαντάζει ομορφότερο, κρύβει τις καλύτερες νοστιμιές, τη μαγεία του ανεξερεύνητου.

Ήθελα μόνο να περάσω απέναντι.

Και για να το πετύχω, έπρεπε να μεγαλώσω περισσότερο. Να δυναμώσω αρκετά. Να θεριέψει μέσα μου η περιέργεια. Να γίνει ακατανίκητη η ανάγκη μου για θρέψη. Να με κατακλύσει η ορμή του έρωτα. Να πιστέψω ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτό που λαχταρά η ψυχή μου. Ούτε οι ψηλοί τσιμεντένιοι φράχτες, ούτε τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Να ξεπεράσω τον εαυτό μου.

Ήθελα μόνο να περάσω απέναντι.

Και μια νύχτα όλο υποσχέσεις καταμεσίς του καλοκαιριού έδωσα μια και τα κατάφερα.

Εκείνα τα δευτερόλεπτα της νίκης, πόσο εξαίσια! Με εκτυφλωτικά πυροτεχνήματα, με μια παράξενη βουή, με ριπές ανέμου γεμάτες ήχους και μυρωδιές από ζώα και πουλιά που δεν είχα ξαναδεί και ξανακούσει ποτέ. Ήταν λες και όλη η πλάση γιόρταζε μαζί μου το κατόρθωμά μου!

Το Άγνωστο απέναντι ήταν μόνο ελάχιστα μέτρα μακριά. Έφτανε να τρέξω σαν αστραπή επάνω στη ράχη του μεγάλου, γκρίζου, σκληροτράχηλου φιδιού. Έπειτα ένα ακόμη επιδέξιο σκαρφάλωμα, μια ομαλή προσγείωση με λίγο κουτρουβάλημα κι επιτέλους η αρχή μιας καινούργιας διαδρομής, μιας νέας εξερεύνησης γεμάτης ποιος ξέρει με τι υπέροχα καλούδια.

Μα αντί για όλ’ αυτά μια στριγκιά κραυγή, ένας γδούπος βαθύς, μια ατσάλινη γροθιά στο σώμα μου κι ένας πόνος οξύς, αναπάντεχος. Ο κόσμος πιο σκοτεινός κι από την αφέγγαρη νύχτα στην καρδιά του δάσους κι εγώ να πονάω με όλο και πιο αδύναμη ανάσα, ανάσκελα.

Γύρω μου σκιές άλλων πλασμάτων που δεν είχα ξαναδεί, με αναπνοές σαν τη δική μου αλλά και φωνές και βρυχηθμούς και ήχους άλλους, διαφορετικούς, μεταλλικούς, που τους συνόδευαν φώτα και αστραπές.

• Ευτυχώς, κανείς από τους τρεις επιβαίνοντες στο όχημα δεν έπαθε τίποτα. Ένας μόνο ελαφρύς τραυματισμός στο μάτι από θραύσμα γυαλιού. Ναι, διακομίστηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο και παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Όχι, δεν φταίει η οδηγός, το ζώο πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά τους. Ευχαριστώ, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας.

Δεν καταλάβαινα τη φωνή αυτή. Δεν έμοιαζε με τη δική μου, τη λαλιά του είδους μου, ή με τις φωνές άλλων συντρόφων στο δάσος μου. Δεν μιλούσε έτσι ο λύκος, το γεράκι, η μέλισσα, το ελάφι, η κουκουβάγια, η αλεπού, το αγριογούρουνο, το βατράχι, η χελώνα, το σκαθάρι, ο σκαντζόχοιρος, ο λαγός. Δεν μιλούσαν έτσι τα έλατα, οι βελανιδιές, οι οξιές, οι κουμαριές, τα ρόμπολα, οι βατομουριές, οι φράξοι, οι αγριαχλαδιές, το θυμάρι, η ρίγανη, το θρούμπι, οι λαδανιές.

Άρχισα να μη νιώθω τα πόδια μου σιγά σιγά. Με χίλια ζόρια τα κουνούσα και σφάδαζα. Τα μάτια μου θάμπωναν όλο και περισσότερο. Ανάσαινα με μεγάλη δυσκολία πια. Ένιωθα κάτι υγρό γύρω μου, αλλά ήταν σίγουρο ότι δεν είχα πέσει μέσα σε νερόλακκο. Δεν είναι κατακόκκινη η βροχή, δεν έχει αυτή τη στυφή γεύση το νερό στα ρυάκια που δροσίζομαι.

• Ασφαλώς, ειδοποιήθηκε αμέσως ο «Αρκτούρος», αλλά θα πάρει ώρα να φτάσουν από τη βάση τους. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο προς το παρόν.

Έστρεψα με όση δύναμη μου είχε απομείνει το κεφάλι απέναντι, προς τη μεριά του Αγνώστου που τόσο λαχτάρησα. Που τόσο προσπάθησα να φτάσω. Που από εδώ και πέρα θα το έβλεπα μόνο στα όνειρά μου, από εκεί ψηλά, από τ’ άστρα που έχουν τ’ όνομά μου.

• Μέχρι να φτάσει βοήθεια, το άτυχο ζώο ξεψύχησε στην άσφαλτο. Παρακαλούνται οι οδηγοί να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν διασχίζουν την Εγνατία Οδό. Είναι συχνό το φαινόμενο να πετάγονται άγρια ζώα μπροστά τους.

Ήθελα μόνο να περάσω απέναντι.

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με αφορμή πρόσφατη είδηση για ατύχημα με θύμα μία νεαρή αρκούδα στην Εγνατία οδό. Ευτυχώς ο μικρός “Θωμάς” της φωτογραφίας ζει και απολαμβάνει την ανθρώπινη αγκαλιά με τη φροντίδα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.