Μείνε, θα σε νανουρίσω
Μ’ όνειρα φτερά, γαλανά
Γείρε στο προσκεφαλάκι
Μάτια μου γλυκά, βροχερά

Όχι, μη μου κλαις
Μόνο εσύ δεν φταις
Ν’ αγαπάς…

Κι όσο ο χρόνος θα μας προσπερνά
Σαν καράβι μ’ ανοιχτά πανιά
Τ’ άδεια χέρια μου να μην ξεχνάς
Όπου κι αν ακουμπάς

Όχι, μη μου κλαις
Μόνο εσύ δεν φταις
Ν’ αγαπάς…

Να θυμάσαι μόνο το γλυκό
Στο ντουλάπι μας το πιο ψηλό
Πως στο τάιζα κρυφά κρυφά
Απ’ τη μαμά

Ξύπνησα χαράματα χθες, όπως κάθε μέρα τα τελευταία τρία πολύ δύσκολα για την οικογένειά μας χρόνια και το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν το εξαίσιο ορχηστρικό “Παιδικό δωμάτιο” του Γιώργου Σταυριανού. Το υπέροχο μουσικό ρυάκι κύλησε σαν ευλογία από το νου στην καρδιά και κατέληξε στα δάχτυλα που κρατάνε το μολύβι…Ευγνώμων στην Τέχνη που μας θεραπεύει, μας παρηγορεί και μας ανυψώνει. Ευγνώμων και στους ανθρώπους που την υπηρετούν με ήθος, χάρισμα, ποιότητα και όραμα και μας διακονούν.