Αυτό το κάτι λίγο κι ανεπαίσθητο
Η στιγμή η φευγαλέα που δεν κάνει θόρυβο
Η τρίλια στην απόμερη μασχάλη του δάσους
Το ανέμελο λίκνισμα ενός γλάρου που γυροφέρνει τα πλοία μεσοπέλαγα
Η κουρασμένη εκπνοή του ανέμου στις εξόδους των εθνικών οδών
Το κρυφό χασμουρητό ενός εφήβου που βαρέθηκε στο μάθημα
Τα ραμφίσματα των σπουργιτιών στα ισχνά παρτέρια της μεγαλούπολης
Μια μελωδία που δραπέτευσε ασυγκράτητη απ’ το φούρνο της γειτονιάς
Το πικάντικο άρωμα του βυθισμένου στο βιβλίο του συνεπιβάτη στο τραμ
Το φύτρο του θαλασσόκρινου στο πήλινο βαζάκι από το εργαστήρι κεραμικής του παιδιού
Τα γιορτινά λαμπιόνια που εκπέμπουν ακούραστα το μαγευτικό αιγυπτιακό μπλε

Αυτό το κάτι λίγο κι ανεπαίσθητο
Που μάχεται την Πτώση ταπεινά μα στιβαρά
Η έστω και στάγδην ενδοφλέβια αντιβίωση των τελευταίων ψυχικών αναχωμάτων
Ο γήινος εαυτός μας και το ονειρικό είδωλό του αγκαλιά μπροστά στον ουράνιο καθρέφτη
Ο προσκυνητής, ο αγωγιάτης, ο ποιητής, ο επαναστάτης και ο φαροφύλακας στην κάθε παλάμη μας δάχτυλα αξεχώριστα
να ραμφίζουν την παραμονή σε μια Ζωή με αγάπη και νόημα
Όλα τα ορατά και αόρατα μικρά και πελώρια Υπάρχω που παλεύουν για την επικράτηση του Φωτός
Είναι τα Χριστούγεννα