Που πας, κοριτσάκι, με τέτοιον καιρό;
Θαμπώθηκε η μέρα, δεν έχει ουρανό.
Του κόσμου η αμάχη τον έκανε αφρό.
Μια ξέρα η ζωή μας, τρεις κόμποι νερό.

Που πας, κοριτσάκι, χωρίς συντροφιά
με κοντυλοβλέφαρα πάντα κλειστά;
Δε βλέπεις πως άπλωσε η καταχνιά
τα δίχτυα της πάλι στην αστροφεγγιά;

Που πας, κοριτσάκι, με μπράτσα λιγνά,
κλαδιά βελουδένια σ’ αγριοκερασιά;
Τι βάρος σηκώνεις σ’ αυτά τα φτερά;
Με ποιον το μοιράζεσαι στη σκοτεινιά;

Εγώ τα γραμμένα σας πάντα αψηφώ,
του Άχρονου είμαι πουλάκι χρυσό.
Στα δέντρα ομνύω, μα δεν τ’ ακουμπώ.
Το Χθες με το Αύριο στο Τώρα κεντώ.

Αφέντη δεν έχω και δεν προσκυνώ,
σα βρέφος πολύτιμο το βίο σας κρατώ.
Μα εσείς για την κάθε στιγμή που περνά,
ανάλαφρη, ασήκωτη, πικρή ή γλυκιά,

να έχετε μέσα σας μια φρέσκια ματιά,
κι εκεί να της χτίζετε θεμέλιο, φωλιά.
Στο φως να τη ζείτε, ακέραιοι, ορθοί,
σαν να ’ναι η μονάκριβη δική σας στιγμή.

Τα χειροποίητα στολίδια είναι δημιουργία της Έφης Κοκκινάκη.