Τι φταίει που η παιδική λογοτεχνία στη χώρα μας αγνοείται επιδεικτικά από τους θεσμούς, ή μένει στη γωνιά της σαν τιμωρημένη;
Φταίει το ότι κάθε τι που απευθύνεται και σχετίζεται με τα παιδιά (άρα και το βιβλίο) εμμέσως πλην σαφώς υποβαθμίζεται πολιτικά και κοινωνικά, καθώς αυτά εξαρτώνται απόλυτα από τους ενήλικες, δεν ψηφίζουν και άρα δεν έχουν/ορίζουν εξουσία, είναι όμως παράλληλα σταθεροί και «σίγουροι» καταναλωτές μέσω των ενηλίκων που έχουν την ευθύνη τους;
Φταίνε οι διάφορες «παρέες» των λειτουργών της τέχνης και οι κάποτε σοβαροφανείς, αρτηριοσκληρωτικές και τελικά μονοδιάστατες πρακτικές έκφρασης και δημόσιας παρουσίας τους, που αντιμετωπίζουν κάθε τι που αφορά στα παιδιά ως υποδεέστερο και ανάξιο λόγου;
Φταίει το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και το έλλειμμα αξιών της νεοελληνικής οικογένειας που προτιμά την ευκολία της, ό,τι πιο φτηνό, εύπεπτο και της μόδας για τα παιδιά της και όχι ένα καλό βιβλίο;
Φταίνε οι ατελείωτες δραστηριότητες που οι οικογένειες τρέχουν τα παιδιά από πολύ μικρά γεμίζοντας ασφυκτικά τον ελεύθερό τους χρόνο, με στόχο την εκτόνωση, το παραγέμισμά τους με δεξιότητες και εφόδια και όχι την αληθινή μόρφωση και ψυχαγωγία τους;
Φταίνε οι εκδότες (και οι αυτοεκδόσεις), που πλημμυρίζουν την αγορά με περισσότερα παιδικά βιβλία από αυτά που μπορεί να απορροφήσει, συχνά αμφιβόλου ποιότητας, ενώ παράλληλα δεν προβάλλουν στοχευμένα και αποτελεσματικά το βιβλίο για παιδιά ως σημαντικό πολιτιστικό και κοινωνικό αγαθό;
Φταίνε οι «σειρήνες» της εποχής, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα ΜΜΕ και οι οθόνες που κυριαρχούν στην καθημερινότητα ενηλίκων και παιδιών και δεν αφήνουν περιθώρια και αντοχές για διάβασμα;
Φταίει η υπερπροσφορά ερεθισμάτων και προϊόντων ψυχαγωγίας για παιδιά μέσω των διαφημιστικών συμφερόντων, που έχει επιφέρει τον κορεσμό, τη σύγχυση, τελικά την απόρριψη του βιβλίου ως επιλογή αγαθού και δώρου;
Φταίει η έλλειψη «ζωντανών» βιβλιοθηκών στα σχολεία και τους δήμους, που όταν απευθύνονται στις οικογένειες με παιδιά επιλέγουν κατά κανόνα να προσφέρουν άρτον και θεάματα και όχι μια ποιοτική φιλαναγνωστική εμπειρία;
Φταίει το ότι ο καθένας που γράφει κάτι «για παιδιά» αυτοπροσδιορίζεται εύκολα ως συγγραφέας και δεν υπάρχει επί της ουσίας κάποιο «φίλτρο» αξιολόγησης όταν απευθύνεται σε αυτά;
Φταίει η σύνδεση του παιδικού βιβλίου με την εκπαίδευση, που συχνά το μετατρέπει σε καθήκον, διδαχή, βαρεμάρα και απεμπολεί την αληθινή του ταυτότητα και προορισμό που είναι τέχνη, ανακάλυψη και έρωτας;
Φταίει το ότι τα παιδικά βιβλία όλο και πιο συχνά παρουσιάζονται με εκδηλώσεις-υπερπαραγωγές, όπου προέχει το θέαμα και ξεχνιέται η λογοτεχνία, κάτι που τελικά αποπροσανατολίζει και δεν βοηθά προς την επιθυμητή κατεύθυνση;
Φταίει το ότι οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων συχνά εθελοτυφλούν αφοσιωμένοι στο μικρόκοσμό τους, χάνοντας τη σχέση με την πραγματική ζωή;
Τι να φταίει; Ίσως όλα μαζί, το καθένα με τον τρόπο του. Και άλλα ακόμη που όλοι σκεφτόμαστε από μέσα μας αλλά δεν μοιραζόμαστε δημόσια. Αλλά δεν θα ήταν πιο υπεύθυνη και ριζοσπαστική επιλογή αντί να επαναλάβουμε μια διαίρεση να καθίσουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι και ενδιαφερόμενοι μαζί να συσκεφθούμε και να αποφασίσουμε σοβαρά τι μέλλει γενέσθαι; Για τη λογοτεχνία που μεγαλώνει ωραίους Ανθρώπους όταν τη βάζουν στο προσκεφάλι τους από παιδιά. Για τη χώρα που ανθεί όταν οι πολίτες της είναι ωραίοι Άνθρωποι.
