Είναι σκληρός αυτός ο Μάρτης. Είναι τρελός αυτός ο Μάρτης. Είναι απρόβλεπτος αυτός ο Μάρτης. Είναι ευαίσθητος αυτός ο Μάρτης. Είναι γερο-παράξενος αυτός ο Μάρτης. Είναι και έφηβος αυτός ο Μάρτης. Είναι ο καθρέφτης μας αυτός ο Μάρτης.

Δεν θέλω μέρα με πνευμόνια μαυρισμένα
Δεν θέλω νύχτα χωρισμένη από σένα
Δεν θέλω κόσμο σε μπουντρούμια μ’ αλυσίδες
Δεν θέλω μέλλον από άρρωστες ελπίδες

Δεν θέλω θάλασσα αν δεν φτιάχνει τρικυμία
Δεν θέλω αλήθεια που τη στέλνουν εξορία
Δεν θέλω σπίτι κλασικά επιπλωμένο
Δεν θέλω φίλους με το βίντεο αναμμένο

Δεν θέλω άνοιξη με πλαστικά μπουμπούκια
Δεν θέλω ήρωες που σκόνταψαν σε λούκια
Δεν θέλω ιδρύματα για νέους που γεράσαν
Δεν θέλω χρόνια που θρηνούν για όσα χάσαν

Δεν θέλω εργάτες που πεθαίνουν πριν σχολάσουν
Δεν θέλω άλογα ανήμπορα να καλπάσουν
Δεν θέλω ποίηση για εύκολους πελάτες
Δεν θέλω κόκκινα φανάρια παραστάτες

Δεν θέλω σχόλια για εκείνα που έχω κλάψει
Δεν θέλω φλόγα που από πλήξη θα με κάψει
Δεν θέλω σταρ ψεύτικη λάμψη που πουλάνε
Δεν θέλω μέντορες ρουτίνα να κερνάνε

Δεν θέλω στίχο και τραγούδι ξεπεσμένο
Δεν θέλω σύνορα σε χάρτη ματωμένο
Δεν θέλω δάση σα σεληνιακά τοπία
Δεν θέλω ούτε έναν νταή στη γαλαρία

Δεν θέλω είδηση να γίνεται η τιμή μου
Δεν θέλω αιτήσεις και σφραγίδες στο κορμί μου
Δεν θέλω ανόρεχτα weekends με ουϊσκυ
Δεν θέλω αγάπη πονηρή σαν οδαλίσκη

Δεν θέλω επίσημη γραβάτα για επετείους
Δεν θέλω στέκια για μοναχικούς κυρίους
Δεν θέλω γήπεδα με πλήθος που αλαλάζει
Δεν θέλω τέχνη που φοβάται να αλλάζει

Δεν θέλω αντίσταση φτηνή, χιλιοπαιγμένη
Δεν θέλω άρνηση στη βία μαγκωμένη
Δεν θέλω κόμματα κομμάτια να με κάνουν
Δεν θέλω πόλεμο οι σειρήνες να σημάνουν

Δεν θέλω είδωλα, μετάνοιες και σημαίες
Δεν θέλω σύννεφα κρυμμένα απ’ τις κεραίες
Δεν θέλω κόντρες σε στυγνά χρηματιστήρια
Δεν θέλω υπόγειες στοές και σκοπευτήρια

Δεν θέλω χάπια κι αλκοόλ να με ζαλίζουν
Δεν θέλω σήριαλ το νου ν’ αποκοιμίζουν
Δεν θέλω μάρκετινγκ να κάνουν τα όνειρά μου
Δεν θέλω επώνυμο και ούγια στη χαρά μου

Δεν θέλω επάγγελμα που δεν θα ’χω διαλέξει
Δεν θέλω ύποπτη να ζει κάθε μου λέξη
Δεν θέλω μάνα και πατέρα μου δυο ξένους
Δεν θέλω πόθους και καημούς βαλσαμωμένους

Δεν θέλω ιδέες σε σαγόνια καρχαρία
Δεν θέλω ακίνητα παιδιά σε συναυλία
Δεν θέλω γκρίζες Κυριακές για ξοφλημένους
Δεν θέλω ναύτες σε μουράγια καρφωμένους

Δεν θέλω χρήμα που επέπλευσε στο βούρκο
Δεν θέλω όρια στον έρωτα που σου ’χω
Δεν θέλω θύματα στην άσφαλτο τις σχόλες
Δεν θέλω μάταιες τις αποδράσεις μου όλες

Θέλω για σένα ένα ποτάμι να σκαλίσω
Μες στο κορμί του χίλιες θάλασσες να χύσω
Κι αφού δροσίσω όλες του ήλιου τις ακτίνες
Να ξετρελάνω του Οδυσσέα τις σειρήνες

Θέλω για σένα κρήνη αξόδευτη να γίνω
Κι από τ’ αθάνατο νερό μου να σου δίνω
Να μοιάσω σ’ άνοιξη, σε νύμφη, σε ιέρεια
Να σου ανάβω της αυγής τα καντηλέρια

Θέλω για σένα τον εαυτό μου να ξεχάσω
Να ταξιδέψω και τη μοίρα μου ν’ αλλάξω
Να ρίξω ακόντιο να πληγώσω τη σαγήνη
Να σε μπολιάσω με του Γκάντι τη γαλήνη

Θέλω για σένα κάτι αλλιώτικο να κάνω
Θέλω για σένα το πολύ απ’ το παραπάνω
Θέλω για σένα αμβροσία να ξεχειλίζω
Κι ό,τι κι αν γίνει να μην πάψω να ελπίζω

28/10/1991 τα λόγια, 06/03/2016 οι εικόνες…